تا که چشم خون فشانش خورد بر یک جرعه آب            ناله‌اش شد بیشتر بی‌­تاب‌تر هم شد رباب

باز هم دستان خود را کرد گهواره سپس            لای لایی خواند تا اصغر نگوید آب آب

روی دستش باز بوسید روی طفلی را که نیست            تا شود آرام شاید لحظه ای از اضطراب

باز با طـفـل خـیالی درد دل آغـاز کـرد            اصغرم، شیرین زبانم، لحظه ای مادر بخواب

جای آن روزی که شرمنده شدم از تشنگی‌­ت            بیشتر امروز شیرت می‌­دهم ای ماهتاب

نازنینم چشم خود بر سمت رأس نی مبر            تا نبینی روی بابایت شده از خون خضاب

چشم بر چشمم بدوز تا جان بگیرد مادرت            تا که چشمت باز باشد نیـستم در التهاب

باز هم داری تلظی می‌کنی، ای وای من            چه کنم تا که شوی آرام برگو خود جواب

بعد از آن چشمش به سمت رأس روی نیزه شد            درد دل آغـاز کرد ایـنـبـار با آن آفـتـاب

ای تـمام هـستی‌­­ام، طفلت نمی‌­خـوابد بیا            گـر کـنی یاری من والله می‌بـاشد ثـواب

بعد چندین روز ناله بی‌­رمق خوابید و باز...            لب فرو بربند سائل عرشیان کردی کباب